na ukłony znajomych, uchylając raz po raz melonika. Zegar u Głuchoniemych na Placu Trzech Krzyży wskazywał parę minut po szóstej wieczór, kiedy wjechaliśmy w ulicę Wiejską. Stukot kopyt i turkot kół przycichły na jezdni z drewnianej kostki. Zza wysokich sztachet parkanu, biegnącego wzdłuż ulicy, bił wiosenny zapach kwitnących Ogrodów Frascati. Powóz zatrzymał się przed bramą z numerem 2. Po białych marmurowych schodach (tak charakterystycznych dla zamożniejszych warszawskich kamienic) wchodziłem na trzecie piętro. Drzwi otworzyła mi służąca Walerka: "Pani jest z paniczem w salonie." Zza oszklonych drzwi salonu płynęła ta sama melodyjka, która mnie tu przywiodła. Kiedy je uchyliłem, mama nie podniosła