aktor starej szkoły staje się w tych momentach bezradny. Na próżno próbuje uprawdopodobnić monolog, dalej czuje naokoło siebie całą scenę, tymczasem jest tylko on i widzowie. To jest właśnie shakespeare'owskie zbliżenie. I to jest filmowe zbliżenie. Do podobnych obserwacji prowadził również piscatorowski spektakl <name type="tit">Wojny i pokoju</>, który widzieliśmy w Teatrze Powszechnym. Młodzi aktorzy, którzy tam grali, przeszli przez doświadczenia kamery. Grali właśnie filmowo, na spięcia, na zbliżenia, na pełną intensywność gry, kiedy wchodzili na plan. W ten sam sposób odegrała swój krótki epizod Urszula Modrzyńska w <name type="tit">Henryku IV</>, w łódzkim spektaklu reżyserowanym przez Bardiniego. Na tej samej zasadzie rozegrał ze swoimi