wzrokiem po ziemi, jakby liczył szyszki. Bo nie wie, jak zejść ze słów wysokich do spraw przyziemnych. Rozchylili ostatnie paprocie. Polak sprowadza motocykl po śliskim podszyciu. Już jadą, już pędzą, a słonko grzeje im kark. Od wód ruszonych wiatrem ciągnie słonym tatarakiem. Hans przymknie oczy i. . . wokół Pojezierze! Omija umocnienia. Pozdrawia ręką żołnierzy feldgrau maszerujących w stronę Gasthauzu. <br>Podrzuciło ich na mostku. Otworzył oczy. Leniwa struga. Rdza i tłuste kaczeńce. "Zaproszę go do Szubadki na dobry obiad, zakropiony". Na szosie minęły ich trzy autokary z polskimi żołnierzami. Miasteczko. Stanęli na czerwonym świetle. "Honor ojca mi uratował". I nie wiedział, skąd mu