powierzchniowych i dennych oraz podłużnych rozpadlin dennych (Robin, 1979; Shabtaie, Bentley, 1982; Huges, 1983) znacznie ułatwiają dezintegrację lodów szelfowych i pływających jęzorów lodowych.<br>Utrata masy przez cielenie jest główną formą ablacji lądolodu antarktycznego. Pomiar wielkości cielenia jest jednak bardzo trudny ze względu na powolność procesu i wielką rozległość lodowców szelfowych. Precyzyjne pomiary aerofotogrametryczne są możliwe tylko w przypadku mniejszych lodowców pływających (Fujii, 1981). F. Loewe (1960) na podstawie prędkości ruchu lądolodu, lodowców szelfowych i pływających jęzorów lodowych ocenia wielkość cielenia w granicach 500 - 950 km/rok. N. Reeh (1978) podaje wielkość 1000 km/rok. Nowsze prace wykorzystują satelitarne obserwacje gór lodowych