świecie. Tyś mnie uwolnił, kochany!<br> SAJETAN<br> odwracając ku nim głowę, z ironią<br>Za gorączkowo pracują! Abezjańska róża! Tyś nigdy tego nie rozumiał. Praca!<br>&lt;page nr=317&gt;<br> W natchnieniu dzikim wali młotem; tamci wyrywają sobie wszystko. Leci im to z rąk. Jęczą głucho w zapale<br>O, praco, praco! - Za ciebie, ale tobie nie zapłacą! Precz z tym! To te głupie prorocze wierszydła! Ja jestem realista. Dawaj - masz go - gwóźdź. O, gwoździu, dziwny gościu podbutowy - któż twoją dziwność oceni? Dziwność pracy! Czyż jest wyższa marka dziwności? - Wziąwszy pod uwagę ohydną pospolitość tej ostatniej - to jest pracy. Kuj! Wal! Ręce się palą - flaków nie starczy - rżnij, smaruj