widział pan bransoletki? - wołała płaczliwie pulchna, wypudrowana jejmość zatrzymując ojca. Ale zanim ojciec zdążył odpowiedzieć, zwróciła się już z tym samym pytaniem do kogo innego.<br><br>- Ludzie powariowali chyba czy co... - zauważył ze spokojem barczysty blondyn w wysokich butach.<br><br>Zapłakana siwa pani błagała młodą dziewczynę:<br><br>- Maszeńka, doktor jest tam... Maszeńka, kochana... Prędzej... Prędzej...<br><br>Ojciec przez cały czas nie odezwał się ani słowem. Teraz, jakby sobie nagle o mnie przypomniał, zapytał:<br><br>- Adasiu, nie jesteś głodny?<br><br>Ale pytanie to rzucił raczej odruchowo, gdyż po chwili dodał:<br><br>- No! To jest chyba początek...<br><br>- Nie, nie jestem głodny... - odrzekłem nie rozumiejąc, o co ojcu chodzi.<br><br>Szliśmy teraz