przyjechali tacy szczęśliwi,<br>on rano łowił ryby, ona czytała<br>i nagle jakby ktoś im życie pokrzywił,<br>w sercach siejąc trwogę i hałas.<br><br>Teraz wzdłuż ścian pełnych miniatur<br>błądzą, obcy całemu światu -<br>o, czemu nie wracają, gdy im urlop minął!<br><br>On czasem przed nią klęknie na kolanach,<br>jakby chciał jej powiedzieć: "Przebacz mi, kochana'',<br>ale milczy i łzy mu płyną.<br><br>Powiedziała wczoraj ciotka, ta wysoka,<br>że się pewnie przestali kochać...<br>spójrzcie! schodzą ku jezioru z pochyłości.<br><br>Jeśli diabeł im to zrobił na złość,<br>Ty im, Boże, serca znowu &lt;orig&gt;zazłoć&lt;/&gt;,<br>bo jakże dzisiaj żyć bez miłości!<br><br>1939&lt;/&gt;<br><br><br>&lt;div type="poem" sex="m"&gt;&lt;tit&gt;PIEŚŃ O ŻOŁNIERZACH WESTERPLATTE&lt;/&gt;<br><br>Kiedy się