domu - opowiadała po chwili. - Siedział w gabinecie, podparłszy głowę rękami, i nic nie robił. To mnie tak martwiło, że nie masz pojęcia. Widziałam, że się męczy i że jest bardzo smutny. Zapytałam go po przyjacielsku, co mu jest. Odpowiedział, że boli go serce. Potem przez cały wieczór z nim rozmawiałam. Przecież trzeba go przygotować do naszego rozstania. Ty jesteś dobry, więc to rozumiesz.<br>- Nie wiem, czy jest dobrocią utrzymywać kogoś w ciągłej niepewności - rzekł chirurg.<br>- Niepewności?... - powtórzyła Rebeka. - Ale czy nie spełniłam twej prośby i nie powiedziałam od razu mężowi, że jestem w kim innym zakochana i że teraz już nie