na tym, że właściwie nie wiadomo dlaczego.<br>Być może do wyzyskania Okazji trzeba było czegoś więcej &lt;page nr=16&gt; niż zadzierzystości, może właśnie prawdziwej odwagi (o różnicy za chwilę), w każdym razie źródła porażki są mizerne, pospolite. Wyspiański pokazuje to bezlitośnie: złoty róg został w banalny sposób zgubiony.<br>Użyłem tutaj formuły "sarmacka melancholia". Przymiotnik "sarmacka" ma odróżniać tę formę melancholii od form pokrewnych, których opisanie znajdziemy w podręcznikach psychologii, psychiatrii lub w obrazach literackich gdzie indziej zlokalizowanych. Melancholia "na tych równinach otwartych na wszystkie wiatry" i &lt;q&gt;pod niebem omdlewającej, kończącej się Europy&lt;/&gt; (Witold Gombrowicz) uzyskiwała swoisty, niepowtarzalny koloryt. Właśnie na tę swojskość ma przede