martwych - patrzyły ciągle w swój daleki cel, okrągłe ze zdumienia.<br>Adam rozejrzał się po obecnych.<br>- Co ona? Widzi nas?<br>Ze zgrozą zaprzeczono trzęsieniem głów i szlochami. Więc jeszcze otworzył usta, ale nie wymówił dalszego pytania, padł na kolana i sunął powoli, szepcąc "Elciu...", wyciągając ramiona. Jadwiga chciała go podnieść... Odtrącił.<br>- Puśćcie - jąkał. - Ja muszą zapytać, ja przyniosłem...<br>W trzęsących się rękach migała chustka, zawiązana w supeł, i &lt;orig&gt;gamasz&lt;/&gt; włóczkowy...<br>- Puśćcie... Ja jeszcze zapytam.<br>Doktor z Pawłem dali mu wreszcie rady, uprowadzili na sofę.<br>Tymczasem powieki opadły same na zdumione źrenice.<br>Uczyniło się cicho. Jeszcze ciszej niż wtenczas, kiedy pośród strasznego milczenia