Czarnego Stawu. Moja rola się skończyła. Teraz tylko musiałem wytrwać aż do zakończenia zjazdów, razem z innymi wyciągnąć stalowe liny i wynieść to wszystko na górę, a potem zejść do schroniska. Za mnie ktoś myślał, ktoś decydował. Tym kimś był właśnie Michał. Nie była to zapewne dla niego najłatwiejsza noc. Puścić J. Uznańskiego i S. Janika nocą w Kazalnicę, czy czekać do rana? A jeśli coś się stanie któremuś z nich? A ci tam w ścianie, 200 m niżej, oni się nie liczą? Ratownicy są po to, aby się narażać. No tak, ale do jakiego stopnia, gdzie jest granica rozsądnego ryzyka