już usypiając - i nagły szok! To jest jej ręka! Ręka trupa! Oblewam się potem. Krzyczę. Odsuwam od niego. Tomek przygarnia mnie, przytula - ciepły, żywy. - Nie rozumie... <br>Dotknęłam wtedy śmierci - a mimo to ciągle była czymś odległym, nierealnym, nie dotyczącym mnie. Dopiero teraz... Stoi tuż przy mnie. Słyszę ciężki świszczący oddech. Pustoszy mnie. Pochłania. Jest czarną kukłą, porzuconą na łóżku. Twarz babci? Nie... Moja twarz! Kukła już nie krzyczy - uładzona w czarnym pudle - ściska w szponiastych rękach święty obrazek. Ręce babci?... Moje ręce! Dudnią grudy ziemi. W czarnym pudle truchło, popiół, spopielała suknia, sterczące piszczele, czaszka z kosmykiem włosów. Moja czaszka! To