związanych w latach trzydziestych z grupą "Odrodzenie". Od wytężonego oczekiwania na moralną apokalipsę, na moralny przełom w wymiarze społecznym, przeszli do komunizowania. Także i społeczny katolicyzm niektórych młodych falangistów bywał nie najwyższej próby. Wszyscy oni podejmowali próby przyspieszania apokalipsy, próby prostackiego przekładania wszystkich metafor świętego Jana na język politycznych sloganów. Radykał nie zawsze rozróżnia zresztą kierunek, z którego nadchodzi apokaliptyczne oczyszczenie. Radykalny narodowiec może pisać pochwałę czynu Ulrike Meinhof. Radykalny komunista może się głośno cieszyć się z faszystowskiej <orig>zadymy</>, która obnaża słabość demokratycznych instytucji i przybliża moment ostatecznego rozwiązania. Historycy i politolodzy zajmujący się okresem Republiki Weimarskiej zaobserwowali niezwykłe zjawisko. Wśród