pisarzy. Potrzeba odczytania na nowo własnego życiorysu była dość masowo i spontanicznie manifestowana, ale rezultaty tej lektury ułożyły się szybko w powtarzalny schemat zakamuflowanej powieści autobiograficznej, przeplatającej mniej lub bardziej dramatyczne doznania okresu poprzedzającego stan wojenny (Rozpad Iwony Smolki) lub częściej - pierwszego jego okresu (Trzeba siebie zjeść Smolki, Ostry dyżur, Rekonstrukcja i Ucieczka Stanisława Bieniasza, Innego życia nie będzie Marii Nurowskiej) z retrospekcjami sięgającymi innych podobnie dramatycznych sytuacji (pierwsze lata powojenne, październik 1956, marzec 1968, grudzień 1970). Dorota Terakowska w Gumie do żucia zestawiła po prostu odpowiednie epizody własnej biografii ze wszystkimi tymi okresami ożywania i zabijania nadziei. Zyta Oryszyn w