W południe poprosiła, abym zabrał ją do kawiarni. Po nocnym deszczu październikowe słońce grzało jak w lecie. Nie pamiętam równie pięknej jesieni. Szliśmy przytuleni do siebie jak para kochanków. Szybko zapomniałem o wczorajszych przykrościach. W kawiarni Europejskiej usiedliśmy na tarasie, rozmawiając beztrosko o sprawach nieważnych i błahych, jak niegdyś nad Renem. Czułem, jak przychodzi odprężenie i daje ukojenie moim skołatanym nerwom.<br>Popijałem kawę, słuchałem paplaniny Kiry i rozglądałem się po sali. W pewnej chwili zobaczyłem coś, co wprawiło mnie w osłupienie. Krew uderzyła mi do głowy, na moment serce przestało mi bić. Złapałem Kirę kurczowo za rękę i z trudem wydobywając