u progu XIX wieku nie tylko narzucił Europie zupełnie nową, polemicznie wobec ocen klasyków sformułowaną interpretację Szekspira, lecz i przedstawił jego dzieła jako najważniejszą tradycję nurtu romantycznego. Najpierw - z namowy Goethego - tłumaczył dramaty; wtedy też napisał polemiczny szkic Etwas über William Shakespeare bei Gelegenheit Wilhelm Meister (1796). Zapisał też analizę Romea i Julii, ale najważniejsze są interpretacje zawarte w Wykładach o sztuce i literaturze dramatycznej, wygłaszanych w latach 1809-1811 w Wiedniu.<br>Stworzył Szekspira romantyków (gdyby rzec dokładniej: romantyków jenajskich). Z Wykładów przebija zarówno jenajska koncepcja geniuszu, jak i styl prezentacji wielkiego artysty. Schlegel poddał bowiem Szekspira zabiegom, które jenajczykom służyły