gotową do zdrady, a więc do rokowań z Izraelem. <br>Podobnie w ruchu palestyńskim zarysowuje się tendencja Arafata, którą przedstawiono na konferencji ministrów Ligi Arabskiej w Tunisie, a więc bardziej realistyczna, oraz druga krytyczna już nie tylko wobec samego założenia, lecz i osoby Arafata, któremu wytyka się głównie bliskie stosunki z Sadatem, utrzymujące się do chwili propozycji wyjazdu do Jerozolimy. Można bez trudu domyślać się, że poza tymi podziałami kryje się Syria mająca zadawnione pretensje do Arafata i jego grupy z okresu wojny domowej w Libanie. <br>Spotkanie w Trypolisie będące wynikiem łańcuchowych reakcji ogarniających świat arabski stało się ogniwem następnego etapu. Tym