jako nasze bytowanie w stronę śmierci. Jako skazanie na rozpacz. Jako taka jest tragedią Dasein. Tego ostatniego akcentu u Hegla nie było. Nie było go także u Kartezjusza, u Leibniza ani nawet u Spinozy. Po raz pierwszy pojawił się dopiero na wielką skalę w egzystencjalizmie, w którym Heidegger, a potem Sartre dali mu wyraz najbardziej skończony. Wspomniałem wyżej, że Heidegger może być uznany, przynajmniej do pewnego stopnia, za kontynuatora Hegla. Tak jest, gdy idzie o "czystą ontologię" Dasein. Gdy jednak staniemy na płaszczyźnie aksjologii, okaże się, że Heidegger jest jego antytezą. Po odkryciu wolności, które zrobił on wraz z Heglem, ogarnęła