dziupli. Uczyniłem <br>to samo i niebawem obaj znaleźliśmy się wewnątrz <br>dębowego pnia. Ze zdziwieniem stwierdziliśmy, że stoimy <br>na szczycie kręconych schodów, prowadzących w dół.<br><br>- Schodzimy? - zapytał Artur.<br><br>- Oczywiście, że schodzimy! - odrzekłem.<br><br>Świecąc latarkami, krok za krokiem jęliśmy zstępować <br>w dół po wąskich stopniach schodków. Naliczyłem <br>ich ogółem dwieście trzydzieści siedem. Schodzenie <br>trwało dobry kwadrans, a kiedy wreszcie stanęliśmy na <br>samym dole, oczom naszym ukazał się wylot ciemnego wąskiego <br>korytarza. Szliśmy przed siebie starając się zachować <br>jak największą ciszę. Przyznaję, że ze strachu <br>miałem duszę na ramieniu, a równocześnie dokładnie <br>słyszałem bicie nie tylko własnego serca, ale również <br>serca Artura. Kilkakrotnie musieliśmy