ewolucyjnej, która zapoczątkowana została już w początkach ewolucji gadów ssakokształtnych, we wczesnym permie. Na kości szczękowej założyło się wówczas pole morfogenetyczne stymulujące wzrost grupy powiększonych zębów. Większość gadów ssakokształtnych i właściwych ssaków ma jedynie pojedyncze kły, nieco większe od sąsiadujących zębów. Późnopermska Inostrancevia miała kły długości wielokrotnie przewyższającej pozostałe zęby. Sławnym przykładem "tygrysa szablozębego" wśród torbaczy jest Thylacosmilus z pliocenu Argentyny.<br>W tym samym czasie, na odciętym morzem kontynencie północnoamerykańskim <br>żyły łożyskowe "tygrysy szablozębe" reprezentujące sobą przynajmniej dwie niezależnie powstałe grupy drapieżnych. Najbardziej imponujące zęby miał należący do wymarłej rodziny nimrawidów Barbourofelis (ryc. 16.15A). Jego kły, nie dość, że płaskie