wnuczką Konopnickiej? - rozpoczął kiedyś Olgierd rozmowę przy obiedzie.<br> - Nu coż takiego Konopnicka - nie zdziwił się kapitan Domejko.<br> - Jak to co? - uniósł się Zaborowski. - Polska poetka, a pan mówi "cóż takiego Konopnicka"?<br> - Kabieta! - zaczął logicznie rozumować kapitan Domejko. - Nu coż, panie, kabieta napisać może? A? Nu, baśń! Nu jako baśń? Nu, "Staro baśń"... Nu widzi, że wiem!<br> Konstanca stała się na linii palestyńskiej naszym portem macierzystym. W nim kończyły się nasze niepokoje związane ze sprawozdaniami, raportami, rozliczeniami z podróży i listami. Każdorazowe wyjście z Konstancy witaliśmy z uczuciem ulgi. Swobodny już od trosk biurowych kapitan Domejko na widok bezchmurnego nieba, porannego słońca