obwisłych powiek.<br>- Spartaku, sześćdziesiąt lat zginałem grzbiet na polach patrycjusza, aż stałem się jak wielbłąd garbaty... Żelaza wyżarły mi mięso na kostkach, spójrz tylko... Przyniosłeś nam wolność. Radowałem się, że mój duch wolny pójdzie poza grób... i oto odchodzisz... Więc i po śmierci czeka mnie łańcuch niewolniczy? Ulituj się, panie...<br>Starzec westchnął i pokrzywionymi niby sucha gałąź palcami otarł łzy.<br>- Wróciliśmy na własne zagony wydarte przez patrycjuszy! - krzyknął chudy, żylasty chłop. - Czy znowu mamy zostać "wolnymi z pól"?<br>- Odkąd tu jesteś, panie - zawołała przysadzista, śniada kobieta - moje dzieci nie zaznały głodu, handlarze nie odważyli się brać wyższych cen, niżeś przepisał, nie