ubierał wielką choinkę za zamkniętymi drzwiami salonu, do którego mogliśmy zaglądać z rodzeństwem jedynie przez dziurkę od klucza, oślepiani bijącym z niej blaskiem srebrnych i złotych ozdób. A kiedy już Wigilia i męka czekania na prezenty dobiegały końca, rozległ się tajemniczy dzwonek w przedpokoju, a po nim dobiegający stamtąd głos Świętego Mikołaja, dziwnie przypominający głos ojca, który poszedł otworzyć drzwi gościowi. I wreszcie ów moment szczytowy: rozwarcie podwoi salonu i świetlista zjawa choinki ze zgromadzonymi pod nią paczkami. A potem pamiętam już tylko ślady pobytu ojca na Wiejskiej: empirowe meble jego gabinetu, zajmujące przez jakiś czas jeszcze połowę rozległego salonu, drugie łóżko