ważnego. Wczoraj ona wpadła do mnie na chwilkę... i zaraz leci. Ja nic, żadnych wyrzutów: i nie zatrzymałam jej. Choć samej nudno. Ciągle tylko radio i bachor cudzy za ścianą. haftować nawet oczy bolą... Nie zatrzymałam. Tylko powiadam: "Marciu, jutro do ciebie przyjdę o jedenastej. Bądźcie w domu". I przychodzę. Święto w duszy niosę. Bez szczypty żalu, nic. No i cóż zastaję? Dom pusty, tylko sługa-arogantka gwałtem zaczepki szuka, żeby pani starszej dokuczyć! Przykro. Myślę: córka zadzwoni zaraz, <page nr=104> póki ja jeszcze nie rozstroiłam się, przeprosi: "Zaraz, mamo, przyjdę". Nie; dzwoni Adam. Żeby choć ucieszył się, że ja przy telefonie... Nie