jak pępowinę i przywiąże na supeł do ziemi. Czas po niej przebiegnie, cofnie się życie, rozświetli korytarz lęków. A w korytarzu płaczący nad martwym Jezuskiem Zyzio zmieni się w ślepe niemowlę. Na nowo rozpocznie się świat. W podziemiach Belowskiego Zygmunt odnajdzie matczyną pierś i ciało kobiece jak kosmos. Zrozumie, że Szatan ofiarował mu życie raz jeszcze. Że teraz nie może spartolić czasu tak lekkomyślnie. Każdego dnia cieszyć się będzie swoją młodością. Dla niej poświęci wszystko - nawet miłość i prawdę. Bo cóż one warte, gdy Zygmunt - uwolniony od wszelkiej udręki - będzie się budzić i zasypiać w objęciach wiecznego teraz!<br>Czekał na tę