najbardziej charakterystycznym przykładem - kształtowana przez nich biografia Albrechta Dürera, w której z lubością opisywanym elementem były mieszczańskie cnoty nie tylko twórcy, lecz także wymienianych kolejno postaci z jego rodziny.<br>Zabiegi te miały na celu przydanie godności osobie artysty. Jeśli wtedy otaczany był szacunkiem - należy mu się i po latach. Wobec Szekspira było to tym ważniejsze, iż Schlegel wyraźnie bronił go przed upowszechnioną opinią, że był to geniusz, lecz o naturze prostaka. Zaś koncepcja geniusza, funkcjonująca w kręgu niemieckich romantyków wczesnych lat, wykluczała tak drogą później romantykom iskrę szaleństwa; wielkiego artystę miała cechować przede wszystkim "myśląca siła", którą też wydobywał Schlegel mówiąc