dramatyczną. Autor - w myśl idei Coleridge'a - nie powinien poprzestawać na rozbudzaniu uczuć, lecz przedstawiać idee filozoficzne, objawiać wizję egzystencji. Rozbudzanie emocji ma sens wtedy tylko, gdy służy pobudzaniu aktywności rozumowania i imaginacji, nowemu ukazaniu świata; taki jest związek między marzeniem a prawdą poezji i dramatu.<br>Te właśnie walory odnajdywał u Szekspira. Upatrywał w jego dziełach połączenie świetnie żywiołowej wyobraźni ze świadomym i przemyślanym artyzmem. Jako nonsensowne i bezpodstawne oceniał wszelkie opinie, przypisujące Szekspirowi prymitywizm stylu czy języka; na jego osobliwości, twierdził, należy patrzeć historycznie jako na właściwość epoki i trybut na jej rzecz. Ważną nowością z zakresu metod krytyki było to