poezji dramatycznej na posiedzeniach Towarzystwa, chyba jednak dopiero całość pokazała, jak bardzo omylili się „zacni koledzy", powierzając „liberałowi literackiemu" (S.Kawyn) tego typu pracę. Kompromis, na który Wężyk został skazany (głównie przez własny charakter) okazał się niewykonalny. Można było – jak to uczyni niebawem Stendhal – przeciwstawić Racine'a Szekspirowi (1823). Nie udało się natomiast Wężykowi pogodzić uniwersalnych ze swej istoty reguł klasycystycznej dramatyki z historycznym punktem widzenia. Z tej pozycji traciły pewność bytu niewzruszone dotychczas zasady i wartości, wzorowe dotąd, ponadczasowe dzieła stawały się wyrazem swej epoki; zostały zasygnalizowane skomplikowane relacje między tym, co w sztuce stałe i zmienne