Ach, przestań, Elciu... <br>- Elciu, Elciu... <br>Wielekroć powtórzyła to imię, za każdym razem nadając mu inny ton uroczystego, karykaturalnego brzmienia. <br>Ewa, Éveline - to było imię, które nadała jej Luiza, dla względów prestiżowych. Róża pamiętała dobrze ten dzień. <br>Jesienią w niedzielę szły z ciotką na obrzędowy spacer do Łazienek, placem Wareckim, ulicą Szpitalną, Bracką, Alejami... Dorożki i kabriolety turkotały po wyboistym bruku. W pojazdach piętrzyły się damy i dziewczynki, szumiące od krochmalu, od jedwabiu liberty, od ostrowłosej sztywnej wełny. Panowie w cylindrach i w melonikach tkwili bokiem na przednich ławeczkach. <br>Od czasu do czasu tempo ekwipażowej procesji przerywał tętent rysaków, pomiędzy fiakry, faetony