kontroli Nikaragui, tu bowiem leżała alternatywna droga do kanału międzyoceanicznego. Rejon ten uznano za niezwykle ważny z punktu widzenia strategicznego i bacznie uważano, aby nie usadowiło się tu któreś z mocarstw europejskich. Wobec Nikaragui Waszyngton prowadził politykę, która jest połączeniem dyplomacji dolarowej i dyplomacji grubej pałki. W 1912 r. prezydent Taft bez ogródek stwierdził, że polityka amerykańska &lt;q&gt;"nie wyklucza aktywnej interwencji w celu zapewnienia naszym towarom zbytu i ułatwienia naszym kapitalistom korzystnych inwestycji, będących źródłem dochodów dla obu stron"&lt;/&gt;.<br>W tym czasie, kiedy europejskie metropolie imperialistyczne dążyły do utrzymania swojego politycznego zwierzchnictwa w koloniach, Stany Zjednoczone wolały zachować na przykład w