dwuszeregu zbiórka! - krzyczę wściekle nie patrząc na dziewczęta.<br> Wcale mnie to, co usłyszałam, nie rozzłościło, złoszczę się dla zasady, bo uznaję nagle taką reakcję za prawidłową, za konieczną.<br> Po chwili uświadamiam sobie to wszystko, ale już nie ma powrotu, bo teraz moja złość staje się rzeczywista.<br> - Biegiem marsz wokół sali!...<br> Tak właśnie zaczął się ten bieg wokół sali, który trwał całe trzy kwadranse, całą lekcję, aż do dzwonka.<br> Patrzyłam na migające główki dziewcząt ze wstążkami i kokardami, czułam na sobie ich przelotne spojrzenia, pełne zdumienia i strachu.<br> Pomyślałam w tym otępieniu, które mnie objęło, że niektóre z nich próbują już nieśmiało pierwszych