się z plamami, które pozostawiły łzy Witka.<br> Patrzyła na mnie i wyciągała z szuflady dedykowane jej zdjęcia, depesze i listy od Eduarda... Wzdychała i też płakała, może bardziej z litości nad sobą, nad niespełnieniem swych marzeń niż z tęsknoty za jego pocałunkami. Eduardo "Król Tang zagranicznych" - jak go reklamowano, Król Tanga - jak nazywała go Iw, był dla niej wysłannikiem z innego świata, postacią daleką, wspaniałą i coraz bardziej mityczną.<br> Gdyby tylko mogła, pomknęłaby za nim natychmiast, zostawiając za sobą całe poprzednie życie łącznie ze mną, wrzaskliwym bachorem, lamentującym w beciku.<br> Teraz jednak było to już niemożliwe, a więc jeszcze bardziej upragnione