sporą liczbę dzieł przezeń stworzonych, lecz przede wszystkim ze względu na jego nieustabilizowaną pozycję w epoce postanisławowskiej, na znaczną rozbieżność sądów o tej twórczości. Miejsce Wężyka znajduje się bowiem na swoistej ziemi niczyjej, opuszczonej przez klasyków, nie zajętej przez romantyków, co sprawia, że niektórzy badacze widzą w nim klasyka (Stanisław Tarnowski, Roman Pilat, Piotr Chmielowski, Marian Szyjkowski – choć dwaj ostatni czynią to z zastrzeżeniami), inni umieszczają go wśród preromantyków (Kazimierz W. Wójcicki, Stanisław Tomkowicz, Konstanty Wojciechowski, Tadeusz Grabowski, Henryk Życzyński). Nie ma również zgodności w ocenie jego dorobku, a wielkie słowa dość szybko znikają z wypowiedzi. „Znakomitym pisarzem i