dopiero w roku 1826.<br> Wydaje się, że to nader bolesne doświadczenie surowego wyroku tak znaczącego wówczas środowiska jak Towarzystwo Przyjaciół Nauk zmieniło zasadniczo los pisarski Wężyka. Zawarte w rozprawie poświęconej poetyce dramatu szekspirowskie wyznanie wiary ściągnęło nań &#132;interdykt" ludzi, których poważał, o których uznanie zabiegał &#150; Niemcewicza, Osińskiego, Koźmiana, Tarnowskiego (taki był skład komisji oceniającej). Należy tutaj wziąć pod uwagę fakt, iż Wężyk nie był człowiekiem walki. Delikatna struktura psychiczna popychała go raczej w stronę postawy kompromisowej i liberalnej i taki ton charakteryzuje rozprawę. Po latach poeta przypomni tak ważną dla siebie scenę jednemu z sędziów &#150; Kajetanowi Koźmianowi: &#132