jemu tylko właściwe miejsce w polskiej myśli estetycznoliterackiej początków XIX w., a odrębność tej pozycji wyznaczają, jak to starano się zaznaczyć, cztery właściwości rozważań i refleksji: po pierwsze – nawiązanie bezpośredniego kontaktu z kulturą romańską bez pośrednictwa literatury francuskiej, co doprowadzi go do uznania za ideał nowożytnego piśmiennictwa Jerozolimy wyzwolonej Tassa oraz Don Kichota Cervantesa; po drugie – wprowadzenie – w ślad za Herderem – ostro zarysowanej opozycji między językiem poezji a językiem prozy (wymowy) oraz tezy o historycznym pierwszeństwie poezji; po trzecie – krytyczny stosunek do własnej literatury narodowej, włącznie z epoką zygmuntowską i oświeceniem; po czwarte – naukowość refleksji