z przysiadu lub stojąco, to trudno mi było zliczyć, nim dojechałem do szałasów, dość, że wspomnę, gdy wszedłem do szałasu i zobaczono moją postać, wszyscy ryknęli ze śmiechu, gdyż byłem tak utytłany, że trudno było rozeznać, czy to człowiek, czy to kupa śniegu ...{ Stanisław Zdyb, Moja pierwsza wyprawa narciarska w Tatry, W 30-lecie SN PTT}.<br>O Zdybie pisali niesłychanie ciepło w książce W stronę Pysznej, Wanda Gentil-Tippenhauer i Stanisław Zieliński: był to chłop niezwykły, swoistego zaiste autoramentu. Łagodny dryblas z podnóża gór nie uznawał przymusu i nie ulegał czarowi grosiwa. Żył, aby przeżyć życie według swego widzimisię, trzymał się