jeśli pozostaje jedynie relatywistyczne, absurdalne poczucie humoru, efekty są jeszcze bardziej zatrważające: pozostawiony samemu sobie i swoim choreografiom, artysta objawia godną podziwu elastyczność, ale gdy znajdzie się pod naciskiem - zbyt łatwo się ugina.<br> Czytelnik czy widz zachodni odruchowo usiłuje upchnąć twórczość Havla w jedną z dwu szufladek: albo tę oznaczoną "Teatr Absurdu", albo tę z etykietką "Teatr Protestu". To, co powiedzieliśmy powyżej o dualistycznej równowadze Havla, stanowi odpowiedź na pytanie, dlaczego nie mieści się on całkowicie w żadnej z tych przegródek. Jak na Teatr Absurdu, jest zbyt stabilnie osadzony w twardym podłożu moralnych zasad. Jak na Teatr Protestu, jest zdecydowanie zanadto