swego mieszkania na przedmieście, gdzie mógłby siedzieć <br>spokojnie długi czas, zanimby go straż miejska wytropiła. Niestety, zgubił go <br>nałóg i złoto. Nie mógł się wstrzymać od gry, a innej stawki niż dukata nie <br>posiadał. Złoto rzucone na stół było równoznaczne z przyznaniem się do winy, <br>o której wiedziano już wszędzie. Tegoż samego wieczoru wiarołomny zakrystian <br>znalazł się w więzieniu.<br>Na męki go nie ciągniono, bo na widok straszliwej ławy przyznał się do wszystkiego, <br>opowiedział wszystko. Skazany został na spalenie i wyrok miał być wykonany następnego <br>dnia. Tymczasem siedział w ciemnicy targany rozpaczą, nienawiścią, lękiem. Nienawiść <br>do bezpośredniego sprawcy jego nieszczęścia obejmowała razem