wróćmy do Tekli.<br><br>Któregoś dnia, gdy prała, musiała być szczególnie rozdrażniona. Cygańskimi swymi oczami łypała groźnie na Krysię, która wyskrobywała ze słoika resztki powideł i łaskawie pozwalała mi od czasu do czasu oblizać łyżeczkę. W pewnej chwili na płycie zagatował się kociół z bielizną i krople wrzątku prysnęły na plecy Tekli. Syknęła tylko, odwróciła się do nas i wycedziła ze złością przez zęby:<br><br>- Idźcie sohie! Idźcie stąd! Jesteście takie same czerti jak wasza matka! Nie ma czego tu się kręcić!<br><br>Wyszedłem obrażony i nie wchodziłem odtąd do kuchni. Było to wielkie wyrzeczenie z mojej strony, gdyż zaczęły się tak zwane "krieszczenskije