twórczość łacińską przed uwiądem - i to bynajmniej nie starczym, lecz uwiądem młodzieńczej rutyny. Stereotypy językowe i przedstawieniowe tworzyły swoisty repertuar, który łatwo stawał się systemem ozdobników i komplementów. Nie uniknął tego niebezpieczeństwa i Janicki w swoich juweniliach, gdy na przykład w żywocie arcybiskupa Hipolita umieszczał aluzję do mitycznego Hipolita, syna Tezeusza, tylko na zasadzie współbrzmienia imion. Ale poszukiwanie bohaterów jako wzorców osobowych wśród polskich królów i dostojników Kościoła polskiego, bez względu na to, który z królów zyskiwał pochwały (nb. nie<br>chętny ton relacji o Bolesławie Śmiałym, wspólny Janickiemu i Miechowicie), było poszerzeniem kręgu poetyckiego doświadczenia o wiedzę historyczną, było włączeniem przeszłości