zostaje punktu oparcia. Generalną strategią polskich pisarzy jest ucieczka od rzeczywistości. Najpopularniejszą jej formą jest penetrowanie własnego dzieciństwa (pisałem już o tym wiele lat temu w śp. "ExLibrisie"). Kobiety proponują jednak inny rodzaj ucieczki - w świat fantazji. Piękne przykłady takiej tendencji można znaleźć u najbardziej znanych - w prozie Süskindówny Olgi Tokarczuk czy też eterycznej jak kwiat Magdaleny Tulli, zdecydowanej <orig>italocalvinistki</> etc. Nie chcę przez to powiedzieć, że wymienione autorki nie zasługują na laury. Uważam jednak, że lekceważą one swój talent. Sytuacja kobiet w Polsce jest bowiem dwuznaczna - z jednej strony karesy i szarmancja mężczyzn, z drugiej zaś - wręby na paskach po