spojrzeniem, czy siedzę na swoim miejscu.<br> Tuż po wyjściu z domu wpadliśmy od razu w jazgotliwy szum drzew<br>wysokich niczym wieże, otulających Katedrę. Targane na czubach porywami<br>wiatru wiejącego od strony Wisły, a właściwie od tej rozległej za nią<br>równiny, nie pozwalały mi nawet usłyszeć, co pan do mnie mówił. Toteż w<br>pewnej chwili, pochylając się głęboko, krzyknął mi do ucha:<br> - Pójdziemy dzisiaj do kościoła Świętego Jakuba!<br> Musiał cały czas jedną ręką przytrzymywać kapelusz na głowie, a<br>jeszcze całym sobą pochylał się do przodu, jakby kładąc się na tym<br>wietrze. Postawił nawet kołnierz u marynarki, zgarnął klapy pod szyją i<br>drugą