bluzki", którą napisała Agnieszka. Tekst był tak mi bliski, że bardzo szybko umiałam go na pamięć, właściwie się nie ucząc. Wszedł do głowy, nie wiem kiedy i jak.<br>Kiedy zaczęłam grać "Białą bluzkę" w różnych miastach Polski, zorientowałam się, że jeżdżą za mną całe gromady dziewczyn. Oglądały spektakl dziesiątki razy. Trafiłyśmy chyba - Agnieszka, Magda i ja - w stan ducha młodego pokolenia, tej jego części, która nie widziała przed sobą żadnych perspektyw. Dziewczyny identyfikowały się z tamtą z "Białej bluzki". Ich depresja nie miała co prawda tła alkoholowego, lecz stan niezgody i wyobcowania znały doskonale.<br>Na dzień przed premierą przyszedł na próbę