klasycznych żywotach świętych bohaterowie stają wobec realnych dylematów, bardzo zresztą życiowych. Stawia się przed nimi rozebrane ponętne kobiety, które proponują ognisty seks. A oni rzucają się w krzaki. Taki wybór, choć oczywiście uwarunkowany konwencją tamtych tekstów, normalnemu człowiekowi może w czymś pomóc, bo jest porównywalny z tymi, przed jakimi stajemy. Trudno mi natomiast wyobrazić sobie, że mam wybierać między walką a teatrem, słowem a duszą. I jeszcze uzasadniać to cytatami z Norwida. Pozytywność bohaterów pozytywnych i brak rzeczywistego dramatu w ich wyborach to jednak słabość. I to wypływająca nie z konwencji żywotu świętych, ale raczej z Disneya. <br><br>Film jest więc przesłodzony