wpisywał wszystkie uwagi dotyczące mimiki, które w teatrze (szczególnie dawnym) są dla widza niedostrzegalne. Przede wszystkim - rolę oka. Niezwykle ów ważny w poezji romantycznej element języka, język oczu, jest wybity celowo tylko w słowach bohaterów. W Dziadach - Józef mówi o Konradzie:<br><br>&lt;gap&gt;<br><br>O tym, czego widz bezpośrednio nie zobaczy, to usłyszy. Trudno byłoby natomiast unaocznić didaskalia z Salonu warszawskiego, które przed "drugim Hrabią" stawiają zadanie przekonania widza (bez pomocy słów!), iż jest on "niedawno kreowany z mieszczan". Oczywiste przeoczenia też się zdarzały - ale chyba nieprzypadkowo najsłynniejsze wpisał Krasiński, mniej interesujący się techniką teatru, do Nie-Boskiej komedii - na co zwrócił uwagę Stefan