FLORESTAN<br> opanowuje się<br>To ja. Ja jestem.<br> Z niecierpliwością<br>Matko! Uspokój się. Tu są obcy ludzie. Nic nie mam z nimi wspólnego! Ja jestem wicedyrektorem. To tylko przypadkiem...<br><br>&lt;page nr=82&gt;<br><br> JOANNA<br> w objęciach Florestana<br>Ty jesteś mój! Mój jedyny! Nareszcie, po tylu latach męki...<br> Spostrzega Tatianę<br>Ty tutaj? Ty, którą prawie wychowałam? Ty śmiesz mego syna wtrącać w to plugawe bagno?<br> TATIANA<br>Joanno! Tu są obcy ludzie. Czy nie mogłybyśmy naszych osobistych rachunków zostawić na później?<br> Król śmieje się dziko<br> JOANNA<br> z ironią<br>Osobiste rachunki! Czy ty rozumiesz, że to mój syn, mój ukochany Florcio? Kim on jest? Czy jest kimś nareszcie? Syneczku! Mów