kiedy wrażenia kotłujące się w głowie dopuściły pierwszą myśl, uświadomił sobie, że on też tutejszy, grobem zakorzeniony. <br>A tu z bocznej uliczki - KRZYK dziewczyny! I równoczesne porykujące śmiechy mężczyzn. Jeszcze siedem, pięć kroków - i zakręt. We dwójkę ją trzymają, a trzeci z przezroczystej plastikowej flachy za dekolt wodę dyngusową leje! <br>Uf! Puścili wierzgającą. A ona się rozkraczy i wodę z siebie wylewa. Dopieroż ci ryk dryblasów. I ten o kruczych baczkach: <br>- Helka żadnego wstydu nima, przy ludziach na stojaka leje! <br>cIdzie Hans w stronę łąk. "Tu mieszka ten, co na bunkrze swoją dziewczynę terroryzuje". Jeszcze na prawo... O, na łąkach raczej