butelki skrzętnym łukiem. Nie zdejmowali na noc swych oficerskich butów, na wszelki wypadek przygotowali sobie toboły. Nikt zresztą nie zdejmował ubrania. Dawid nie mógł zasnąć nawet na moment. Uchylał drzwi wiodące na klatkę schodową, skoro usłyszał czyjekolwiek kroki: "Tym razem to na pewno Enoch".<br>- Enoch. Enoch... może to być także Ukrainiec. Trzeba być cicho. Nie należy czynić bez potrzeby hałasu. Mogą pomyśleć wtedy, że mieszkanie jest wyludnione... - klarował starszy brat - muzyk.<br>Obydwaj po dwu dniach przeklęli chwilę, kiedy powiedzieli Ginie: "tak". Teraz nie było już rady, w przedpokoju stały fatalne butelki, których pilnował Dawid, tak jakby były wypełnione złotym piaskiem, a