tuż za nami spore czyni kroki". Motyw to uparty, ale - zauważmy - bardzo odległy od średniowiecznego naturalizmu. Pierwszy utwór zbioru Napis na statuę abo na obraz śmierci jest wprawdzie emblematowym nawiązaniem do średniowiecznych sposobów obrazowego przedstawiania śmierci, ale tylko nawiązaniem, zaledwie aluzją. Myśl o śmierci jest abstrakcyjna, przeżywana w kategoriach moralnych. Umieranie dla ludzi średniowiecza było smutne, ale nie tragiczne, bo umierał egzemplarz gatunku, sam gatunek zaś nieustannie się odradzał. Tematem introspekcji i refleksji Sępa jest przede wszystkim śmierć indywidualna. Pojawia się u niego pytanie, w jaki sposób można przestać istnieć, jeśli się jest czymś niepowtarzalnym. Na ową myśl złożyła się już