dostarczyć pewnej energii, zwanej energia wiązania, aby wyrwać nukleon z jądra. Można zdefiniować energię wiązania całego jądra E jako energię niezbędną do rozłożenia jądra na poszczególne nukleony. Ta energia dzielona przez liczbę nukleonów w jądrze E/A stanowi ważną wielkość, zmieniającą się z liczbą masową A, co ilustruje rysunek 6. Uważna analiza tego wykresu pozwala stwierdzić, że jądra o parzystej liczbie neutronów i protonów posiadają wartość funkcji E/A większą niż sąsiednie. Przykładem może być hel-4 (4He), węgiel-12 (12C) oraz tlen-16 (16O). Zauważmy również, że funkcja E/A posiada największe wartości w obszarze jąder grupy żelaza (A = 56